This was an appeal against the decision of the High Court dismissing the appellant's/plaintiff's claim against the respondents/defendants for damages for the tort of negligence. At the material time, the plaintiff was 10 years old and attending a primary boarding school (`the school') situated near a pig farm. On 30 September 2006, after a few days of having high fever, the plaintiff was diagnosed with the Japanese Encephalitis (`JE') virus. It was not disputed that pigs are the natural hosts of the JE virus; and that from pigs, the virus may be transmitted to human beings via the culex mosquitoes. As a result of the infection, the plaintiff suffered brain damage and was permanently disabled physically and mentally and required a lifetime of care. The issue that arose for consideration was whether in light of the Circular and Guidelines of the Ministry of Health, the Department/Ministry of Health (and vicariously, the Government of Malaysia) was liable in negligence for the failure to vaccinate the pupils of the school against the JE virus, considering the proximity of the school to a pig farm.

Held (dismissing appeal with costs)

Per Hishamudin Mohd Yunus JCA delivering the judgment of the court:

(1) There is no specific legislation imposing a statutory duty or obligation on the part of the Department/Ministry of Health to immunise school pupils against the JE virus. The Department/Ministry of Health thus did not owe a duty of care to the plaintiff to ensure that he would be immunised against being infected with the JE virus. It would not be fair, just and reasonable to impose a common law duty of care on the Department/Ministry of Health to ensure that the plaintiff would be immunised against being infected with the JE virus. (paras 19 & 23)

(2) There had not been a recent outbreak of JE virus infections in the areas nearby to the school prior to the plaintiff being infected. In fact, the immunisation program covered the whole country, and the implementation of the policy or program required the cooperation of other Governmental Agencies. There were also shortages of vaccines and budget constraints. To impose any common law duty of care on the Department/Ministry of Health under such circumstances would have far reaching implications: it would, in future, be opening a floodgate of litigation against the Department/Ministry of Health. (para 23)

Bahasa Malaysia Translation of Headnotes

Ini adalah rayuan terhadap keputusan Mahkamah Tinggi menolak tuntutan perayu/plaintif terhadap responden/defendan untuk ganti rugi bagi tort kecuaian. Pada masa material, plaintif berumur 10 tahun dan menghadiri sebuah sekolah rendah berasrama (`sekolah') yang terletak berdekatan dengan sebuah ladang babi. Pada 30 September 2006, selepas beberapa hari mengalami demam panas, plaintif telah didiagnosiskan dengan penyakit virus Japanese Encephalitis (`JE'). Tidak dipertikaikan bahawa babi adalah pembawa semulajadi virus JE; dan virus boleh ditransmisikan kepada manusia melalui nyamuk culex. Akibat jangkitan tersebut, plaintif telah mengalami kerosakan otak dan lumpuh secara kekal dari segi fizikal dan mental dan memerlukan penjagaan sepanjang hayat. Isu yang dibangkitkan untuk pertimbangan adalah sama ada berdasarkan Pekeliling dan Garis Panduan Kementerian Kesihatan, Jabatan/Kementerian Kesihatan (dan Kerajaan Malaysia secara vikarius) adalah bertanggungjawab dalam kecuaian atas kegagalan untuk memvaksinkan murid-murid sekolah itu menentang virus JE, memandangkan sekolah itu berdekatan dengan sebuah ladang babi.

Diputuskan (menolak rayuan dengan kos)

Oleh Hishamudin Mohd Yunus HMR menyampaikan penghakiman mahkamah:

(1) Tidak terdapat undang-undang tertentu yang mengenakan kewajipan berkanun dan obligasi kepada Jabatan/Kementerian Kesihatan untuk mengimunkan murid-murid sekolah terhadap virus JE. Jabatan/Kementerian Kesihatan dengan itu tidak mempunyai kewajipan berjaga-jaga terhadap plaintif untuk memastikan dia diberikan imunisasi daripada dijangkiti virus JE. Ia tidak adil dan munasabah untuk mengenakan kewajipan berjaga-jaga dari segi common law ke atas Jabatan/Kementerian Kesihatan untuk memastikan bahawa plaintif diberikan imunisasi daripada jangkitan virus JE.

(2) Tidak terdapat wabak virus JE di kawasan berdekatan dengan sekolah itu sebelum plaintif dijangkiti. Malahan, program imunisasi meliputi seluruh negara, dan pelaksanaan dasar atau program memerlukan kerjasama agensi-agensi kerajaan lain. Juga, terdapat kekurangan vaksin dan kekangan bajet. Pengenaan apa-apa kewajipan common law ke atas Jabatan/Kementerian Kesihatan dalam keadaan seperti ini akan menyebabkan implikasi-implikasi yang mendalam; ia akan, pada masa akan datang, menyebabkan benteng litigasi terhadap Jabatan/Kementerian Kesihatan terbuka.

Case(s) referred to:

Caparo Industries Plc v. Dickman & Others [1990] 2 AC 605 (refd)

Loh Chiak Eong & Anor v. Lok Kok Beng & Ors [2012] 9 CLJ 699 CA (refd)

Sutherlands Shire Council v. Heyman and Another [1985] 60 ALR 1 (foll)

Counsel:

For the appellant - Shankar Ram Asnani (Daniel Ling with him); M/s Thomas, Shankar Ram & Co

For the respondents - Mohd Taufik Mohd Yusoff; SFC

[Appeal from High Court, Kuching; Suit No: 22-119-2010]

Reported by Suhainah Wahiduddin

The appellant was charged in the Sessions Court with two principal amended charges under s. 409 of the Penal Code (`the Code') and two alternative amended charges under s. 418 of the same. The charges disclosed that the appellant was charged in his capacity as the President and Group Chief Executive of Sime Darby Bhd. The charges asserted that the appellant committed criminal breach of trust in dishonestly causing Sime Darby Plantations to make payments amounting to RM16,816,217 and RM85,023,047.20. Before the commencement of the trial at the Sessions Court, the appellant took out a notice of motion at the High Court seeking, inter alia, that (i) the charges against the appellant under ss. 409 and 418 of the Code be set aside and struck off; and (ii) the appellant to be acquitted and discharged from the charges. The High Court Judge, after hearing the notice of motion, dismissed it. Aggrieved by the said decision, the appellant appealed to this court. The issues that arose for consideration were (i) whether the charges were flawed for the reason that the charges did not specify the direction of law prescribing the manner in which the trust was to be discharged or of any legal contract made touching on the discharge of the trust; and (ii) whether the charges against the appellant were groundless, mala fide and an abuse of the court process.

Held (dismissing appeal; affirming decision of the High Court)

Per Azahar Mohamed JCA delivering the judgment of the court:

(1) The High Court has the inherent jurisdiction to set aside and quash a charge which is oppressive and an abuse of the process of the court. The court will only exercise its inherent power when there is miscarriage of justice. However, a court has no general power to quash the charge and to decline to allow the trial to proceed where an indictment has been preferred in accordance with the law. (para 4)

(2) The omission to state the mode in which the trust was to be discharged or of any legal contract made touching on the trust was not fatal at this stage of the proceedings. During the course of the trial, the prosecution can amend and lead evidence to identify the breach. With the leave of the court, the prosecution is entitled to amend the charges at any stage of the trial (PP v. Yeoh Teck Chye; refd). (para 7)

(3) Section 156 of the Criminal Procedure Code (`CPC') provides that no error in stating either the offence or the particulars be stated in the charge and no omission to state the offence or those particulars shall be regarded at any stage of the case as material, unless the appellant was in fact misled by that error or omission. However, whether such error or omission had occasioned a failure of justice could only be determined at the conclusion of the trial having regard to the entire evidence being placed before the trial judge. (para 8)

(4) Based purely on the documents supplied by the prosecution to the appellant pursuant to s. 51A of the CPC, it was premature at this early stage of the proceedings for the court to decide on the issues raised. Documentary evidence must be viewed in the light of the case as a whole and it would be wrong for the court to consider these documents in isolation. The trial against the appellant in the Sessions Court was regulated by s. 173 of the CPC. Evidence could be led to establish the case of the prosecution on a prima facie basis and subsequently beyond reasonable doubt. Since the appellant had pleaded not guilty to the charges, in accordance with s. 173(c) of the CPC, the Sessions Court shall proceed to take all such evidence as may be produced in support of the prosecution. (para 10)

(5) The appellant was entrusted with dominion over the funds of the company to acquire native customary rights (`NCR') lands under the Sarawak Upstream Expansion Plan. In regards to the offence of cheating under s. 418 of the Code, the two charges asserted that the appellant had cheated the Board of Directors of Sime Darby Bhd by omitting to inform the said board that the NCR lands approved to Sime Darby had instead been awarded to other parties. It was premature at this stage to preclude the prosecution from adducing admissible and relevant evidence during the trial through the witnesses that these relevant facts should have been brought to the knowledge of the Board of Directors of Sime Darby at any time. For the purposes of the trial, the prosecution would not only depend on the documentary evidence but equally viva voce evidence to establish its case. (paras 5, 11 & 13)

(6) This was not a proper case for the court to exercise its inherent powers to set aside and quash the charges against the appellant. The appellant had not established that the charges against him were mala fide, oppressive and an abuse of the process of the court. (para 14)

Bahasa Malaysia Translation Of Headnotes

Perayu dituduh di Mahkamah Sesyen dengan dua pertuduhan utama terpinda di bawah s. 409 Kanun Keseksaan (`Kanun') dan dua pertuduhan terpinda alternatif di bawah s. 418 Kanun. Pertuduhan menunjukkan bahawa perayu telah didakwa dalam kapasitinya sebagai Presiden dan Ketua Eksekutif Kumpulan Sime Darby Bhd. Pertuduhan menegaskan bahawa perayu telah melakukan pecah amanah jenayah kerana dengan tidak jujur telah menyebabkan Sime Darby Plantations untuk membuat bayaran sebanyak RM16,816,217 dan RM85,023,047.20. Sebelum permulaan perbicaraan di Mahkamah Sesyen, perayu telah mengeluarkan satu notis usul di Mahkamah Tinggi memohon, antara lain; bahawa (i) pertuduhan terhadap perayu di bawah ss. 409 dan 418 Kanun diketepikan dan dibatalkan; dan (ii) perayu dibebaskan dan dilepaskan daripada pertuduhan-pertuduhan tersebut. Hakim Mahkamah Tinggi, selepas mendengar notis usul tersebut, telah menolaknya. Terkilan dengan keputusan tersebut, perayu merayu ke mahkamah ini. Isu-isu yang dibangkitkan untuk pertimbangan adalah (i) sama ada pertuduhan adalah cacat atas alasan bahawa pertuduhan tidak menyatakan arahan dari segi undang-undang yang menentukan cara amanah itu harus dilaksanakan atau kontrak sah yang dibuat yang menyentuh berkenaan pelaksanaan amanah; dan (ii) sama ada pertuduhan terhadap perayu adalah tidak berasas, mala fide dan suatu penyalahgunaan proses mahkamah.

Diputuskan (menolak rayuan; mengesahkan keputusan Mahkamah Tinggi)

Oleh Azahar Mohamed HMR menyampaikan penghakiman mahkamah:

(1) Mahkamah Tinggi mempunyai bidang kuasa sedia ada untuk mengenepikan atau membatalkan pertuduhan yang menindas atau menyalahgunakan proses mahkamah. Mahkamah hanya akan melaksanakan kuasa sedia ada itu apabila terdapat ketidakadilan. Walau bagaimanapun, mahkamah tidak mempunyai kuasa umum untuk membatalkan pertuduhan dan menolak kebenaran bagi meneruskan perbicaraan di mana satu pendakwaan telah dilakukan mengikut undang-undang.

(2) Peninggalan untuk menyatakan cara bagaimana amanah dilaksanakan atau sebarang kontrak sah yang dibuat menyentuh terhadap amanah bukannya tidak dapat dipulihkan pada peringkat prosiding ini. Semasa perbicaraan, pihak pendakwaan boleh membuat pindaan dan mengemukakan keterangan untuk mengenal pasti pelanggaran. Dengan kebenaran mahkamah, pihak pendakwaan berhak untuk meminda pertuduhan pada mana-mana peringkat perbicaraan (PP v. Yeoh Teck Chye; dirujuk).

(3) Seksyen 156 Kanun Tatacara Jenayah (`KTJ') memperuntukkan bahawa kesilapan dalam menyatakan kesalahan atau butir-butir yang perlu dinyatakan dalam pertuduhan dan peninggalan untuk menyatakan kesalahan atau butir-butir tersebut tidak akan dipertimbangkan pada mana-mana peringkat kes sebagai penting, melainkan perayu telah dikelirukan oleh kesalahan atau peninggalan tersebut. Walau bagaimanapun, sama ada kesalahan atau peninggalan itu telah menyebabkan satu ketidakadilan hanya boleh ditentukan pada penutupan perbicaraan dengan mengambil kira keseluruhan keterangan yang dikemukakan di hadapan hakim bicara.

(4) Berdasarkan dokumen-dokumen yang telah dibekalkan oleh pihak pendakwaan kepada perayu di bawah s. 51A KTJ, adalah pramatang pada peringkat awal prosiding ini untuk mahkamah memutuskan isu-isu yang telah dibangkitkan. Keterangan dokumentar harus dilihat berdasarkan kes secara keseluruhan dan adalah salah untuk mahkamah mempertimbangkan dokumen-dokumen ini secara terperinci. Perbicaraan terhadap perayu di Mahkamah Sesyen dilaraskan oleh s. 173 KTJ. Keterangan boleh dikemukakan untuk membuktikan kes pihak pendakwaan atas dasar prima facie dan kemudian melampaui keraguan munasabah. Oleh kerana perayu tidak mengaku salah kepada pertuduhan, sejajar dengan s. 173(c) KTJ, Mahkamah Sesyen harus meneruskan mengambil segala keterangan yang telah dikemukakan bagi menyokong pihak pendakwaan.

(5) Perayu telah diamanahkan dengan kuasa terhadap dana syarikat untuk memperolehi hak tanah adat di bawah Sarawak Upstream Expansion Plan. Berkenaan kesalahan penipuan di bawah s. 418 Kanun, kedua-dua pertuduhan telah menegaskan bahawa perayu telah menipu Lembaga Pengarah Sime Darby Sdn Bhd dengan tidak memberitahu lembaga tersebut bahawa tanah-tanah tersebut yang telah diluluskan kepada Sime Darby sebaliknya telah diberikan kepada pihak-pihak lain. Adalah pramatang di peringkat ini untuk menghalang pihak pendakwaan daripada mengemukakan keterangan relevan dan boleh diterima semasa perbicaraan melalui saksi-saksi bahawa fakta-fakta relevan ini harus dimaklumkan kepada Lembaga Pengarah Sime Darby pada bila-bila masa. Bagi maksud perbicaraan, pihak pendakwaan tidak hanya bergantung kepada keterangan dokumentar tetapi keterangan viva voce untuk membuktikan kesnya.

(6) Kes ini bukan kes yang sesuai bagi mahkamah melaksanakan kuasa sedia ada untuk mengenepikan dan membatalkan pertuduhan-pertuduhan terhadap perayu. Perayu gagal membuktikan bahawa pertuduhan-pertuduhan terhadapnya adalah mala fide, menindas dan adalah satu penyalahgunaan proses mahkamah.

Case(s) referred to:

Connelly v. Director of Public Prosecutions [1964] 2 All ER 401 (refd)

Dato' Seri Anwar Ibrahim v. PP [2010] 8 CLJ 934 CA (refd)

Director of Public Prosecutions v. Humphreys [1976] 2 All ER 497 (refd)

Francis Dang Anak Nuya v. PP [1988] 1 LNS 32 CA (refd)

Karpal Singh & Anor v. Public Prosecutor [1991] 2 CLJ 1458; [1991] 1 CLJ (Rep) 183 SC (refd)

PP v. Heng You Nang [1949] 1 LNS 61 HC (refd)

PP v. Ini Abong & Ors [2009] 1 CLJ 526 HC (refd)

PP v. Tan Kim Kang & Ors [1962] 1 LNS 137 HC (refd)

PP v. Yeoh Teck Chye and Lim Hong Pung & Anor v. PP [1981] 1 LNS 93 FC (refd)

Legislation referred to:

Criminal Procedure Code, ss. 51A, 156, 158, 159, 160, 161, 162, 173(h)(ii), 422

Penal Code, ss. 409, 418

Other source(s) referred to:

Archbold 2007: Criminal Pleading, Evidence and Practice, p 358

Counsel:

For the appellant - Mohd Yusof Zainal Abiden (Stanley C Augustin, Devanandan S Subramaniam, Lim Kon Keen & Kamarul Hisham Kamaruddin with him); M/s Stanley Augustin & Co

For the respondent - Kevin Morais (Muhammad Saifuddin Hashim Musaimi with him); DPPs

[Appeal from High Court, Kuala Lumpur; Criminal Trial No: 44-225-12 2012]

Reported by Suhainah Wahiduddin

Tertuduh (`OKT') dalam kes ini menghadapi tiga pertuduhan utama dan tiga pertuduhan pilihan di bawah s. 16(a)(B) Akta Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia 2009 (`Akta SPRM') dan boleh dihukum di bawah Akta SPRM dan s. 165 Kanun Keseksaan (`Kanun'). Fakta kes menunjukkan bahawa OKT, selaku Setiausaha di Majlis Daerah Simpang Renggam (`MDSR') menyatakan bahawa dia telah diarahkan oleh Yang DiPertua Majlis Daerah Simpang Renggam (`SP8') untuk menguruskan satu rombongan lawatan ke Jakarta-Bandung, Indonesia. Bagi membiayai pakej lawatan tersebut, OKT telah meminta sumbangan daripada seorang kontraktor (`SP11'), yang bersetuju untuk menyumbang sebanyak RM50,000 yang diserahkan melalui dua keping cek masing-masing bernilai RM48,000 dan RM2,000. Cek-cek tersebut telah diserahkan kepada OKT yang kemudiannya menyerahkan bayaran tersebut kepada Syarikat TH Travel & Services Sdn Bhd (`THTS') yang dipilih sebagai agensi pelancongan untuk menguruskan lawatan tersebut. OKT juga telah meminta sumbangan daripada seorang lagi kontraktor (`SP7') yang telah memberikan sumbangan sebanyak RM10,000 secara tunai kepada OKT. Bagi pertuduhan di bawah s. 165 Kanun, pihak pendakwaan perlu membuktikan bahawa OKT: (i) adalah seorang penjawat awam; (ii) menerima suatu barang berharga; (iii) menerima barang tersebut tanpa balasan; dan (iv) mengetahui bahawa pemberi barang tersebut mempunyai hubungan dengan tugas rasminya. Daripada fakta, adalah jelas bahawa OKT merupakan seorang penjawat awam semasa kesalahan-kesalahan yang dipertuduhkan dilakukan. Pihak pendakwaan juga telah berjaya membuktikan bahawa OKT telah menerima barang-barang berharga tersebut, iaitu wang tunai sebanyak RM10,000, sekeping cek bernilai RM48,000 dan sekeping cek bernilai RM2,000 daripada SP7 dan SP11, dan barangan tersebut diterima tanpa balasan. Pihak pendakwaan juga telah mengemukakan keterangan bahawa OKT mempunyai pengetahuan bahawa SP7 dan SP11 mempunyai hubungan dengan urusan OKT sebagai penjawat awam, iaitu, sebagai Setiausaha MDSR. Pihak pembelaan pula membangkitkan pembelaan, antara lain, bahawa (i) pihak pendakwaan mempunyai beban yang lebih tinggi secara undang-undang untuk menghilangkan segala keraguan di peringkat kes pendakwaan kerana OKT telah mengemukakan pernyataan pembelaan di bawah s. 62 Akta SPRM; (ii) sumbangan yang diberikan telah ditujukan kepada MDSR dan Kelab Ahli Majlis MDSR dan tiada bukti yang boleh mengaitkan sumbangan tersebut dengan permintaan rasuah; dan (iii) tindakan OKT adalah atas arahan SP8 dan lawatan tersebut adalah arahan majikan di mana OKT menjalankan tugas rasmi.

Diputuskan (mensabitkan tertuduh):

(1) Tidak ada peruntukan di bawah s. 62 Akta SPRM, Kanun Tatacara Jenayah ataupun kes undang-undang yang menyatakan bahawa pihak pendakwaan bertanggungan secara undang-undang untuk menghilangkan segala keraguan di peringkat kes pendakwaan kerana OKT telah mengemukakan pernyataan pembelaan di bawah s. 62 Akta SPRM. Pernyataan di bawah s. 62 adalah hanya satu prosedur dan bukan "evidential" di mana ia hanya bertujuan untuk memberitahu kepada pihak pendakwaan tentang pembelaan OKT. Oleh itu, isu yang dibangkitkan oleh pihak pembelaan adalah tidak bermerit dan harus ditolak. (perenggan 22)

(2) OKT tidak menafikan bahawa, pada tarikh dan tempat di dalam ketiga-tiga pertuduhan pilihan tersebut, dia sebagai Setiausaha MDSR telah menerima tiga jenis barangan berharga iaitu wang tunai RM10,000 dan dua keping cek daripada SP7 dan SP11 bagi membiayai pakej lawatan ke Indonesia. OKT juga tidak pernah menafikan bahawa dia mengetahui SP7 ada kena mengena dalam urusan OKT sebagai seorang penjawat awam. (perenggan 28)

(3) SP8 dalam keterangannya telah menyatakan secara jelas dan konsisten bahawa dia tidak pernah mengarahkan OKT untuk meminta sumbangan daripada SP7 dan SP11. Arahan yang diberikan oleh SP8 hanyalah untuk menguruskan lawatan tersebut dan bukan untuk meminta sumbangan daripada SP7 dan SP11 yang mempunyai hubungan rasmi dengan MDSR. SP8 juga dengan jelas menafikan bahawa dia mengetahui atau telah dimaklumkan oleh OKT berkaitan dengan sumbangan yang telah diberikan oleh SP7 dan SP11. Keterangan SP8 disokong oleh keterangan SP7 dan SP11 yang mengesahkan bahawa SP8 tidak pernah meminta sumbangan daripada mereka dan menafikan bahawa SP8 yang telah mengarahkan mereka untuk memberikan sumbangan wang tunai dan cek-cek tersebut kepada OKT. (perenggan 25 & 28)

(4) Keterangan SP8 menunjukkan bahawa lawatan tersebut bukan merupakan satu lawatan rasmi kerana tidak ada kelulusan daripada Kerajaan Negeri Johor dan lawatan tersebut tidak menggunakan dana rasmi Kerajaan atau MDSR. Lawatan tersebut juga disertai oleh beberapa orang kontraktor dan orang awam selain daripada pegawai dan juga ahli Majlis MDSR. Malah, semasa lawatan tersebut, tidak ada program dan urusan rasmi yang dibuat untuk menunjukkan ia adalah lawatan rasmi. (perenggan 25)

(5) Tidak ada keterangan yang menunjukkan bahawa wang tunai RM10,000 dan juga cek-cek tersebut adalah sumbangan kepada Kelab Ahli Majlis MDSR. Di atas fakta, tidak ada sebarang dokumen dan juga tiada saksi yang boleh menunjukkan dan membuktikan bahawa sumbangan tersebut diminta oleh Kelab Ahli Majlis MDSR. Malahan, OKT sendiri telah memberikan keterangan bahawa dia bukan ahli Kelab Ahli Majlis MDSR. Oleh demikian, keterangan yang mengatakan bahawa sumbangan tersebut adalah untuk Kelab Ahli Majlis MDSR adalah satu rekaan semata-mata oleh OKT. (perenggan 28)

(6) Pembelaan yang dikemukakan oleh OKT adalah satu pembelaan yang bersifat penafian semata-mata. OKT berdolak dalik dan memberi keterangan yang berubah-ubah dan tidak konsisten semasa disoal oleh peguambelanya sendiri sewaktu di peringkat pemeriksaan utama. Oleh itu, jelas bahawa kredibiliti tertuduh boleh dipersoalkan dan dipertikaikan. OKT juga memberi keterangan yang bersifat "afterthought" semasa di peringkat kes pembelaan di mana keterangan tersebut tidak pernah disentuh dan dikemukakan sewaktu di peringkat kes pendakwaan. (perenggan 29)

(7) Pada asasnya, pembelaan yang dikemukakan oleh OKT bukan merupakan satu penjelasan yang jujur di mana tidak ada keterangan yang boleh memberi faedah keraguan kepada OKT. Pihak pendakwaan telah membuktikan kesnya terhadap OKT tanpa sebarang keraguan yang munasabah, manakala OKT telah gagal menimbulkan sebarang keraguan yang munasabah terhadap kes pihak pendakwaan dan gagal mematahkan anggapan statutori di bawah s. 50(3) Akta SPRM. (perenggan 29)

[OKT dijatuhkan hukuman enam bulan penjara dan denda RM10,000 dan jika gagal bayar dikenakan empat bulan penjara bagi setiap pertuduhan.]

Kes-kes yang dirujuk:

Kong Kam-Piu and Another v. The Queen [1973] HKLR 120 (dirujuk)

PP v. Rosman Abdul Wahab [2006] 4 CLJ 615 HC (dirujuk)

Shaiful Idzam Sulaiman v. PP [2004] 2 CLJ 121 HC (dirujuk)

Zaini Nyak Othman lwn. PP [1999] 4 CLJ 765 HC (dirujuk)

Perundangan yang dirujuk:

Criminal Procedure Code, s. 51A

Malaysian Anti-Corruption Commission Act 2009, ss. 16(a)(B), 24, 50(3), 62

Penal Code, ss. 21, 165

Kaunsel:

Bagi pihak pendakwaan - Abdul Ghafar Ab Latif; TPR

Bagi pihak tertuduh - Rosli Kamaruddin; T/n Rosli Kamaruddin & Co

Dilaporkan oleh S Barathi